Przejdź do głównej zawartości

Przed początkiem.

"Załóż bloga,musisz pisać!" - czytałam już kilkanascie razy na fejsiku od znajomych.
Taaa- myślałam.
Bo niby o czym? O rzeczywistości? O ludziach,których spotykam? O moich lękach,które czasami  (wróć! zawsze!) mnie wpędzają w niezłe tarapaty? O niemocy z której właściwie pozostało mi tylko walczyć dalej i zacieszać bułę?   To się samo pisze,ja nic nie zmyślam i nic ciekawego nie dodaje. Takie samo  życie,ot co!
Alee... może jednak... Jak mnie już ten Niemiec co wszystko chowa  tudzież głodowa emerytura dopadnie,to może i to jakiś pożytek z tego będzie.
A może 30tka na karku zobowiązuje,żeby w  rubryce "sukcesy"  w końcu coś wpisać?
Może na przykład zostanę influenserką, sławną blogierką,a później w ramię z Michalczewskim (bo Gołota już był) będę skakać na bandżi w "Agencie Gwiazdy"? A może nawet i będę agentem?
Kusząca perspektywa! Naprawdę!
A zatem, jako,że próby pisania bloga ostatnimi laty spełzały na niczym i nawet,gdy zakładałam jakiegoś kończyłam na trzech notkach (w ostatnim nawet o swoim jedynym byłym od którego minęło już 12 lat! niee,to nie był dobry pomysł- nie próbujcie tego w domu,i w ogóle nigdzie tego nie próbujcie!) trzymajcie kciuki,żeby mi się to nie odwidziało (chyba bardzo chcę zostać tym celebrytą ;))

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Na imię miała Agnieszka

A raczej ma ;) Z Agnieszką jak już wspomniałam, poznałam się w przedszkolu. Później była ta sama podstawówka,gimnazjum i ku niepocieszeniu nauczycieli i pedagoga szkolnego z dotychczasowych ówczesnych szkół, także to samo liceum. Liceum uważam za najbardziej udany do tej pory okres w życiu. Ubrane często na czarno, często w poszarpane rzeczy chodziłyśmy na koncerty praktycznie co tydzień. Punk, hardcore i odrobina metalu. I to własnie w rytmie tych dźwięków upływało mi liceum.   W tych dźwiękach i platonicznej miłości do uwaga! a jakże tego samego chłopaka co Agnieszka. Wysokiego,długowłosego,chudego blondyna w bluzie z Iron Maiden,który grał w zespole za którym zdarzało się nam jeździć jak na psychofanki przystało.   Niczym się wtedy nie przejmowałam, zakładając,że później to w życiu jakoś będzie: normalna praca,dom rodzina. A tu figa z makiem. Nadal. Nic. Nic o ograch.
4 komentarze
Czytaj więcej

Nic o ograch...

"Kopciuszek,ooo jest! I żyli długo i szczęśliwie. Oooo... Nic o ograch! Zobaczmy pod Śnieżka. Spotkała Księcia. Ooo...Nic o ograch. Śpiąca Królewna. Nic o ograch! Jaś i Małgosia? Nieee... Calineczka? Nie! Sierotka Marysia, Mała Syrenka, Pretty Woman! Nie,nie,nie,nie! Widzisz ogry nie żyją długo i szczęśliwie!" ("Shrek 2") Jak już wspomniałam stuknęła mi 30tka. I nic.  Ludzie w moim wieku mają już dzieci,dobre posady (czasem i kierownicze),własne mieszkania, a ja nadal nic. O! Przepraszam- 3 tygodnie znowu wyprowadziłam się z domu rodzinnego próbując szczęścia tym razem we Wrocławiu tym razem jako opiekun zwierząt w hotelu ( choć nadal walczę o możliwość pracy w lecznicy), także teraz swój rodzinny wieżowiec zamieniłam na wrocławski wieżowiec (jeszcze większy od tego bydgoskiego),a raczej na pokój,który wyglądem bardziej przypomina celę,ponieważ jest bardzo mały i ma malutkie okienko,które jest umieszczone bardzo wysoko stąd moje skojarzenie) w mieszkaniu z nim,...
3 komentarze
Czytaj więcej

Podobno najlepszy czas w życiu.

Studia to podobno najlepszy czas w życiu. Podobno. Może wtedy, gdy wie, co się chce robić w życiu. Ja nie wiedziałam. Wiedziałam tylko,że na studia muszę iść.  Żeby być magistrem,pójść do korpo,wziąć kredyt na mieszkanie i mieć rodzinę. A  że lubiłam zawsze pomagać, na weterynarię i medycynę nie miałam szans,wybrałam najpierw pielęgniarstwo. Później jednak mając przed oczami wizje ludzi,którzy na mnie wrzeszczą i  mają pretensje, że coś zrobiłam nie tak, zrezygnowałam. Później była filologia. Bałkańska. Każdy z kim rozmawiałam i słyszał  jaka to filologia zawsze reagował " O super,oryginalnie!" I choć pewnie to było z grzeczności pomieszanej ze zdumieniem miałam ochotę odpowiedzieć " Oryginalnie i co z tego?" Nie skończyłam magisterki ze względu na mój lęk przed promotorem, a może i przez to, że uświadomił mi,że moja praca się do niczego nie nadawała. To odpuściłam. Zawsze odpuszczałam. Z resztą ludzie w dzisiejszych czasach tacy są, niby stoi nad Tobą couch w ga...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej